همشهری آنلاین-شهره کیانوش راد : سعید ترابی، بعدها توانست به تیم ملی و تیم پرسپولیس رشته والیبال راه پیدا کند. او خاطرات بسیاری از دوران طلایی والیبال شمیران دارد؛ از روزهایی که شمیرانی ها در زمین والیبال بوستان نیاوران میزبان مسابقات تیم‌های والیبال از سراسر تهران بودند و در ورزشگاه جماران ورزش می کردند. با او که مربی والیبال در بوستان نیاوران است گفت و گو کرده ایم.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
والیبال ورزش مورد علاقه جوانان شمیران بود و جایی که اکنون استخر نیاوران ساخته شده است در اواخر دهه ۴۰ پاتوق والیبالیست های شمیرانی بود. سعید ترابی متولد سال ۱۳۴۶ است و به یاد دارد که در دروان کودکی همراه بزرگترها برای تماشای والیبال و بعدها برای بازی والیبال به این بوستان می رفت: «خانه ما در جماران بود و تماشای والیبال در نیاوران عشق و علاقه به این ورزش پرهیجان را در من زنده کرد. زمین والیبال در قسمت شمال شرقی و سمت استخر کنونی نیاروان بود. یادم هست تا دهه ۷۰ این زمین والیبال دایر بود اما متاسفانه به زمینی برای اسب سواری تبدیل شد و بعد از مدتی هم آن زمین را گلگاری کردند. اطراف زمین سکو بود و تماشاچی ها روی آن می نشستند. به دلیل پلکانی بودن بوستان نیاوران، سطح زمینی که در آن والیبال بازی می کردیم، از سطح سکوها پایین تر بود و تماشاچی ها مشرف به زمین بازی بودند. هر روز تیم هایی از جوانان محله های حصار بوعلی، کاشانک، نیاوران، جماران و .. در این زمین والیبال بازی می کردند و آخر هفته تیم‌های مطرح تهران و پیشکسوتان والیبال از همه جای تهران برای مسابقات والیبال به شمیران می‌آمدند.»
سعید ترابی، بعدها عضو تیم ملی والیبال شد و از همان ۱۴ سالگی در مسابقات آموزشگاه های مدارس منطقه، تهران و کشور شرکت می‌کرد. ۱۶ سال داشت که در مسابقات فشرده و رقابتی قهرمانی کشور به میزبانی تیم اصفهان شرکت کرد و تیمشان مقام دوم کشور را بدست آورد. ماجرای ورودش به والیبال حرفه ای را اینگونه برایمان تعریف می کند: « وقتی نوجوان بودم به شوق دیدن کاپیتان تیم ملی ایران ساعت ها پشت در سالن استقلال(تاج) می رفتم تا بتوانم حسن شمشیری، کاپیتان تیم را ببینم و به او سلام کنم. از لای در آموزش های والیبال را تماشا می کردم.»
بعد از ۳ ماه رفت و آمد سرانجام آقای شمشیری حاضر شد، او را که چثه کوچکی هم داشت به عنوان شاگرد بپذیرد. ترابی در ادامه می گوید: «من کوچکترین عضو و آخرین نفر از گروه ۴۰ نفره‌ای بودم که نامم را در دوره آموزشی والیبال نوشتند. آن زمان گروه های ۴۰ نفره تحت آموزش و استعدادیابی قرار می گرفتند. یادم هست همه آن ۳۹ نفر از گروه حذف شدند اما با ماندن من موافقت شد به طوری که من سرگروه ۴۰ نفره بعدی شدم. قرار بود عضو تیم استقلال بشوم که آقای شمشیری از ایران رفت و آنجا منحل شد. بعد از وقفه ای که با شروع جنگ تحمیلی به وجود آمد، به باشگاه پرسپولیس رفتم و در آنجا تمرینات را ادامه دادم و در مسابقات شرکت می کردم.»
با وزنه به پایم کوهنوردی می کردم
ترابی، بازیکن و کاپیتان جوانان تیم والیبال پرسپولیس بود و هم زمان در تیم بزرگسالان هم تا سال ۶۷ حضور داشت. او می گوید: «برای والیبال باید قد بالای ۱۹۰ باشد و من که قدم ۱۸۰ سانتی متر بود این نقص را با تمرین پرش جبران کردم. آنقدر تمرین می کردم که می توانستم با یک گام روی سقف ماشین بپرم. یادم هست صبح تا شب تمرین می کردم، شب همراه یکی از دوستان از جماران تا تجریش می دویدیم و بعد تصمیم می گرفتیم تا چهارراه پارک وی برویم و بعد تا پارک ملت. جماران در مجاورت کوه بود و من برای تقویت بدنی خود طناب می زدم، وزنه به پاهایم می بستم و با وزنه سربالایی کوه را می دویدم. هر کاری می توانستم برای تقویت عضله دست و پایم انجام می دادم. این ها همه خاطرات شیریی در زندگی ام است.»
همیشه ساک تور و توپ روی کولم بود
کاپیتان جوانان پرسپولیس دهه ۶۰ ، که بیشتر خاطراتش با والیبال گره خورده می گوید: « نوجوانی من همزمان با جنگ تحمیلی شد. آن زمان تور والیبال گیر نمی آمد. برای همین به فکرم رسید نخ قالی بخرم و شروع به بافتن تور کنم. ۴ کیلو نخ فرشبافی خریدم. در حیاط خانه چند میخ به زمین کوباندم و دورتا دورش را با گچ خط کشی کردم. نخ قالی را دور این میخ ها وصل کردم و وسط هر ردیف را دوختم تا بتوانم تور والیبال ببافم! یادم هست چند روز حیاط خانه در قرق من بود! البته دوخت تور چندان حرفه ای از کار در نیامد و بعد از هر بازی و اصابت توپ، گره ها شل می شد. هر شب کارم این بود که جاهای پاره شده تور را بدوزم! یادم هست توپ و تور همیشه در کوله ام بود! دو سه سالی از جماران به رسالت نقل مکان کردیم. صبح های زود و بعد از ظهرها، قبل و بعد از رفتن به دبیرستان، در میدان نارمک تور را به دو درخت وصل می کردم و با همکلاسی ها والیبال باز می کردیم.»
ورزش محله ها رونق داده شود
سعید ترابی چندین بار در مسابقات والیبال جوانان شمیران در ورزشگاه شهدای اوین شرکت کرده و همراه چند تن از دوستانش، در زمین والیبال بوستان نیاوران ورزش می کند؛ زمینی که اگر چه ابعادش برای والیبال استاندارد نیست اما بازی در آن یاد روزهای گذشته را برایش زنده می کند. او می گوید: «زمین بوستان نیاوران را چند سال پیش همراه با چند تن از دوستان برای والیبال آماده کردیم و حالا بیش از ۱۵ سال است هر روز به جز روزهای تعطیل از ساعت ۹ تا ۱۱ در این زمین بازی می کنیم.»
او یادی هم می کند از ورزشگاه قدیمی جماران: «ورزشگاهی در جماران بود که همه می توانستند به رایگان از امکانات آن استفاده کنند. بخشی از این ورزشگاه اکنون به زورخانه جماران(شهید اژدری) تبدیل و بخش دیگر تخریب شده است. در عکس های قدیمی سکوهای پلکانی دیده می شود که اکنون این قسمت جزو زورخانه شده است. بهترین خاطرات نوجوانی من در ورزشگاه جماران رقم خورد که متاسفانه اثری از آن باقی نمانده است. چندی پیش در مجموعه ورزشی شهدای اوین، مسابقات والیبال با حضور ۴۶ تیم از سراسر تهران برگزار شد و تیم منطقه یک به مربی گری آقای سلمان امینیان مقام اول را به خود اختصاص داد و این نشان می دهد والیبال هنوز ورزش مورد علاقه جوانان شمیرانی است. در شمیران هزینه ثبت نام یا تمرین در باشگاه زیاد است و همه مردم توان پرداخت هزینه را ندارند. امیدوارم در هر محله مکان های ورزشی رایگان یا با قیمت مناسب در اختیار اهالی منطقه قرار گیرد تا بتوان ورزش محله ها را تقویت کرد.»
نظر شما